Na 2 uur fietsen prepareren thuis, gaan we naar Schiphol. Bij de parking Schiphol mogen we in de garage de fietsen in de dozen pakken, het blijft altijd een heel gedoe, vliegen met fietsen.
Stephan, je hebt helemaal gelijk, het geeft zoveel stress. Maar eenmaal bij de betaalbalie van Turkisch Airlines helpt ons een Turkse jongeman en hij heeft de Turkse gastvrijheid die we zo goed kennen, we betalen bij hem de tickets voor de fietsen en hij regelt het businessclass loket voor ons waar we op de volgende vriendelijke Turkse gastvrijheid stuiten. Deze dame checkt ons meteen in, ze vraagt waarom we die fietsen meenemen en is geïnteresseerd in onze website, alle stress is op slag verdwenen. Nog even de fietsen op de oversized band en we kunnen naar de paspoort controle, al onze bagage wordt doorgelabeld naar China omdat we nog net binnen 24 uur overstappen.
Als grote verrassing horen we bij het instappen dat we businessclass vliegen, onze thuis ingecheckte plaatsen zijn gratis geüpgraded naar businessclass. We krijgen meteen in het vliegtuig een lekker drankje terwijl achter ons iedereen nog in de luiken zit te rommelen. Nu maar hopen dat onze fietsen ook businessclass vliegen en dat ze goed aankomen. In ieder geval begint onze reis al goed. Het menu aan boord bestaat uit veel gangen, vooraf Turkse mezze, 5 soorten kaas, tzatziki, een bakje vol diverse soorten olijven, lamsvlees, minipakketje groente en zoete rode puntpaprika, het toetje is witte chocolade mousse. Heel wat anders dan die taaie pasta die je op veel vluchten krijgt en die droge broodjes. Mochten we ooit miljonair worden dan vliegen we alleen nog maar businessclass.
Om 4.00 uur in de ochtend komen we aan in ons hotel in Istanbul, maar onze kamer is nog niet vrij, dat wisten we en we slapen wat achteraf op de grote comfortabele banken in de lobby en zo rond 9.30 uur komen ze ons halen voor onze kamer. Als nieuwe verrassing delen ze aan de balie mee dat ze onze kamer gratis hebben geüpgraded, we krijgen een suite. Weer die Turkse gastvrijheid. Even later dobberen we lekker in het grote bad en slapen nog enkele uren op de zachte bedden. Dan gaan we de stad in en eten gerookte “eggplant”, typische Turks, we zijn er dol op. Eggplant is gewoon aubergine, ze serveren het hier met julienne reepjes biefstuk en julienne reepjes frites. Nederland is ondertussen al ver weg.
Vannacht om 13.30 uur vliegen we door naar China, de start van onze reis is zo perfect, nu maar hopen dat China ook goed verloopt. We zien op tv op Aljazeera allerlei beelden van overstromingen in Zuid Oost China, maar op internet vinden we niets. Misschien moeten we de volgende keer toch weer gewoon in Turkije gaan fietsen.
Op tv zien we ook beelden van Erdogan, veel Erdogan, heel veel Erdogan. Het valt me op dat veel sprekers dezelfde snor hebben als Erdogan, de zogenoemde “badem” snor, amandelsnor, voorbehouden aan islamitische conservatieven. Turkije heeft zoals in meer culturen, een bepaalde symboliek voor lichaams- en gezichtsbeharing. De badem (betekent amandel) en wordt met amandel olie ingesmeerd.
Als we op het vliegveld in Istanbul komen zien we tot onze grote schrik dat onze vlucht naar China met 5 uur is vertraagd, dat betekent dat we de rest van de nacht op stoelen op het vliegveld door moeten brengen, nu dus geen suite.
52 uur nadat we uit huis zijn vertrokken zijn we dan eindelijk in het Litko hotel in Guangzhou. Of we verreisd zijn weten we niet, we voelen ons prima maar ook een beetje raar. De dozen met de fietsen staan op onze kamer, ze zien er zo op het oog onbeschadigd uit.
Maandag
Het is buiten erg vochtig, bij ons in Nederland noemen ze dit klamme hitte, nou dit is pas echt klamme hitte, luchtvochtigheid 90 procent. Rond het middaguur zoeken we een eettent voor ontbijt en lunch. Het wordt noedelsoep en een heerlijke gewokte groenteschotel. He valt ons meteen op hoe slank de mensen hier overal zijn, vette schommelende mensen zie je hier niet lopen, hier nog geen obesitas. Maar, als ik wat later op de dag Mac Donald binnen glip omdat je hier altijd gratis en redelijk schoon kunt plassen, zie ik ze hier wel, de moddervette Chinezen jong en oud, hier zitten ze dus bij Mac Donald om obesitas te kweken. Han had er al over gelezen dat die fastfood ketens niet veel goeds brengen hier.
Af en toe krijgen we een wolkbreukje en moeten we schuilen, we schuilen o.a. bij een grote shoppingmall voor geluidsapparatuur. Dit is niet zomaar een shoppingmall, dit is het walhalla van top apparatuur, we kijken onze ogen uit. Af en toe wordt er een foto van ons gemaakt, soms stiekem, soms vol trots en wij doen niet anders.
Guangzhou 19-07
Wat een dag!
In de garage van het hotel pakken we de eerste fietsdoos uit, tot nu toe dachten we dat alles er goed uit zag, maar toch is de naaf van de vooras van de fiets van Han afgebroken en dat is flink balen. En dat is nog niet alles, de Parking garage baas van de Parking van het hotel raakt helemaal in paniek dat wij hier staan te sleutelen, hij haalt onmiddellijk de manager erbij en ik pak snel een foto van ons met de fietsen en geef deze als cadeau aan de manager, plakken en lijmen daar houden die Chinezen wel van weten we van de vorige Chinese reizen. De manager ligt helemaal in katzwijm van de foto en dat is onze eerste winst, die Chinezen kunnen niet handelen zonder hiërarchie. De manager zegt tegen de Parking baas dat wij hier mogen sleutelen en nu is het akkoord en kan hij weer naar zijn stoel terug. Wat een gasten die Chinezen, soms balen we enorm van altijd maar NO of NO HAVE.
Maar wij moeten eerst op zoek naar een fietsenmaker en daar snappen ze helemaal niets van, ze sturen ons naar een mega shopping mall waar ze fietsen zouden verkopen, daar hebben we niets te zoeken, maar we komen zo wel in een wijk waar we verder kunnen zoeken. Wie we het ook vragen, iedereen heeft NO HAVE! Ik zeg tegen Han, misschien de vuilnisman, die generen zich meestal niet dat ze alleen maar Chinees spreken en geen Engels, hij babbelt gewoon met ons in het Chinees. In Syrië hebben we ook al eens zaken gedaan met vuilnismannen. De vuilnisman verkoopt geen NO HAVE, hij weet wel een adresje, daar, zegt en wijst hij in zijn beste Chinees, 2 straten verder en dan bij die toiletten en dan om de hoek. En verdomd, daar achter die toiletten heeft een zeer vriendelijke Chinees een shopje van 2 bij 1,5 meter en heel veel dozen met verroest spul, maar hij heeft ook ongeveer die juiste naaf die wij zoeken. Met wat bouten en een tussenstukje denken wij met mijn technische inzicht dat we ver komen. Terug in het hotel past het wiel met de nieuwe naaf en tussenstukken in de voorvork. We moeten morgen nog wel proef fietsten, maar het ziet er goed uit. Voorlopig even een zorg minder. We zetten nu de beide fietsen weer in elkaar, spiegels erop en via de lift gaan ze terug naar onze mooie kamer, nu zonder dozen.
Onze fietsen staan nu klaar voor de start op het zachte tapijt op de kamer, beetje jammer van het tapijt, maar de manager wil het zo en we zijn de discussies hier meer dan zat. In Japan kunnen ze niet breed denken, maar hier is het al niet veel anders. Dit is weer gebied van de Han Chinezen, die Tibetanen van de vorige Chinese reis waren veel flexibeler, daar konden we alles mee regelen. Dat is ook zo in India en natuurlijk in Turkije, daar hebben ze nooit NO HAVE, daar hebben ze altijd wel een ome Sjors die geld wil verdienen.
Zo rond 14.30 uur hebben we eindelijk tijd voor ontbijt c.q lunch c.q. diner. We hebben helemaal geen jetlag of wat dan ook, maar hier word je wel erg moe van. Gelukkig zijn we allebei redelijk stress bestendig en is het nu tijd om de overwinning te vieren. We gaan eten en drinken. We strijken neer bij een Koreaan, even geen Chinezen meer, zij hebben hier een heerlijke Belgische Duvel voor ons en wij eten Bibimbap, dat laatste hebben vaak in Korea gegeten met Bas en Marry. Die Koreanen spreken overigens wel vloeiend Engels en het internet geeft hier geen problemen. Het mooie van dit soort reizen is dat je na de downs altijd weer ups gaat krijgen en daar geloven wij gewoon maar in.
Omdat we later op de dag zin in koffie hebben op de kamer en we onze Nescafé van de dag hier op de kamer al op hebben gaat Han bij de receptie nieuwe zakjes halen. Hij treft in de lift de manager van het hotel en dat we goede vrienden zijn geworden blijkt wel. Ze is blij Han te zien en informeert naar de fietsen in haar beste 3 woorden Engels en gaat meteen regelen dat er nieuwe Nescafé zakjes op onze kamer worden afgeleverd. En zo wordt het Chinese leven opeens toch nog weer leuk.
De Canton toren
Een televisie toren, het is de grootse tv toren ter wereld. Het ligt aan de Parelrivier. Dit is vandaag een mooi ritje om de fietsen te testen en vooral het voorwiel van Han zijn fiets. Zoals het nu gaat blijft het wiel stevig in de fiets zitten.
Shamian eiland
Shamian eiland is een eiland in de Parelrivier, het is eigenlijk een zandplaat, het was vroeger een Engelse enclave. Dit werd bezit als een buitenlandse concessie in 1859 na de twee opium oorlogen. De Britten en Fransen kregen permissie om hun warenhuizen op deze zanderige oppervlakte te plaatsen. De zandbank was verbonden met het vaste land door een aantal bruggen, met ijzeren poorten die iedere Chinees verbood het eiland op te gaan. Grote renovaties hebben een aantal gebouwen hersteld en omgevormd tot chique hotels in restaurants. Het is prachtig, parkachtig met oude Engelse huizen. We zijn hier vanaf ons hotel naar toe gefietst via een wandelroute, dit is ook een test. Morgen moet we ongeveer 50 km fietsen om de stad uit te komen en dat willen we niet via snelwegen. Voor morgen hebben we ook een wandelroute gemaakt, het zal trager gaan dan de snelweg, maar ook veiliger denken we. Het is een groot voordeel dat hier veel gefietst wordt, ook tegen het verkeer in. De smartphone is hier volksziekte nr. 1 , iedereen, echt iedereen jong en oud staart de hele dag op dat ding, lopend, fietsend en autorijdend, de auto’s rijden in de stad voorzichtig, dat moet ook wel, anders heb je hier zo een Chinees onder de auto zitten.
Op de terugweg naar het hotel struikelen we bij toeval over een piepklein fietsenwinkeltje en daar hebben ze nieuwe naven, kosten 6 euro. We laten meteen een nieuwe naaf in de fiets van Han zetten, dit voelt toch nog weer iets veiliger dan die oude verroeste naaf, maar over die oude mogen we eigenlijk ook niet klagen, want daarmee hebben we uiteindelijk deze nieuwe wel gevonden.
Vanmorgen in de lift waar ik samen met de fiets in sta, stapt er een Arabisch stel bij mij in. Chinezen doen dit niet, die gruwelen van ons met die fietsen in de lift en wachten op de volgende lift. Maar deze zwaar gesluierde vrouw en haar man groeten mij vriendelijk en vragen meteen wat ik met die fiets ga doen en of deze zomaar in de lift mag van die Chinezen. Ze moeten erg lachen als ik zeg dat dit geen enkel probleem is en dat deze fiets zelfs op de kamer staat en niet in de Parking mag. Het stel wenst mij een goede reis nadat ik vertelt heb waarom ik hier met de fiets ben.
Terug in ons hotel na onze dagtocht kunnen we de kamer niet in, de sleutel is geblokkeerd. Terug naar de receptie, hier snappen ze niet wat ik bedoel en roepen een getal, ik denk dat is vast ons nieuwe kamernummer, want we hebben een nacht bijgeboekt. Dat bijboeken kon alleen via booking.com en niet aan de balie, ook zoiets.
Maar goed, Han zit nog steeds op de grond voor onze kamerdeur met de beide fietsen en ik sta nog steeds te klooien met die barbiepop bij de receptie en kom niet verder dan dat getal.
Maar….. als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Er staat opeens een mooie man met een Arabische baard naast mij en hij vraagt in vloeiend Engels aan mij wat het probleem is. Ik vertel……….. en hij vertaalt, hij spreekt Engels, Arabisch en Chinees vertelt hij mij later. In ieder geval maakt hij duidelijk dat ik eerst die kamer moet betalen anders mogen we er niet meer in, gisteren toen we die bijboeking wilden betalen mocht dat niet, het is hier vaak niet te volgen. Ik betaal en ik heb daarna nog een geanimeerd gesprek met de Arabier die uit Koeweit komt en hier is om met zijn vrouw te shoppen. Er zitten hier inderdaad veel zwaar gesluierde vrouwen in dit hotel, en zij komen hier om te winkelen en aan geld zal het ze vast niet ontbreken.
Terug bij Han krijg ik goed nieuws, Han heeft zijn tijd goed benut en eindelijk de offline vertaal app aan de praat gekregen, dat zal het leven hier de komende tijd misschien iets gemakkelijker maken.